'SOUND OF SILENCE' IS ELKE OMWEG WAARD

Nee, ik hield niet (meer) van de muziek van Simon & Garfunkel. Te vaak hoorde ik de grote hits, te suikerachtig werd me die perfecte samenzang. Met dat oordeel beladen schoof ik in de Poolse stad Torun (geboorteplaats van Copernicus) aan voor de voorstelling 'The Sound of Silence' door het Nieuwe Riga Theater, geregisseerd door Alvis Hermanis. Drie uur later was mijn ingesleten beeld van Simon & Garfunkel volledig opzij gezet en van een nieuw kloppend hart voorzien.
In die drie uur werd een voorstelling voor ogen getoverd zoals ik er geen zag tijdens het seizoen 2007-2008. Een voorstelling waarin geen woord werd gesproken, een voorstelling waarin de toeschouwer scènes uit het leven van de flower-power-generatie van Riga kreeg voorgeschoteld, een voorstelling die de toeschouwe ademloos achterliet, verlangend naar meer. Meer verhalen over deze generatie 68'rs ten tijde van de Sovjet-bezetting, wier verlangen naar een ander leven, naar vrijheid, naar cultuur, stem kreeg via de woorden en de muziek van twee Newyorkse popkunstenaars. De extremenen bleken elkaar in het hart te ontmoeten, muziek en voorstelling pasten naadloos op, in en bij elkaar. Het isolement van de Sovjettijd werd door Simon & Garfunkel noot voor noot, woord voor woord aan duigen gezongen.
In september is dit meesterwerk vier keer in Nederland te zien, twee maal in Groningen (9, 10)en twee maal in Rotterdam (12, 13).